In België legden ontevreden werknemers laatst het openbare leven lam. Zelfs medewerkers van radio en televisie waren van de partij. De wegen waren overvol, de perrons leeg. Regelmatig zijn er ook stakingen in Frankrijk, Spanje en Griekenland. Ook niet bepaald landen waar je een voorbeeld aan moet nemen.
Maar het wil niet zeggen dat Nederlanders niet ontevreden zijn. Dat merk je overal, ook op bijeenkomsten van ondernemers, zoals me onlangs duidelijk werd. Medewerkers van het Sociaal Cultureel Planbureau kwamen in een rapport tot dezelfde conclusie. Vooral bij minder hoog opgeleiden staat het geloof in een goeie toekomst op een laag pitje.
Nederlandse vakbonden weten dat ook wel, maar ze zijn inmiddels helemaal opgegaan in de overlegbureaucratie van de Sociaal Economische Raad (SER). Daar verdienen afgezanten van werkgevers en werknemers hun brood met het toedekken van problemen. Het is het uitwisselen van kruimels, waarvan eigenlijk niemand gelukkig wordt, maar ja, we kunnen weer een tijdje verder.
Een van die kruimels is dat er ergens in februari een actiedag komt, waar arbeiders een beetje stoom kunnen afblazen op het een of andere openbare plein. Ze mogen tussen 11 en 15 uur wat roepen. Hun slogans moeten ze van tevoren laten keuren door hun bonden, want het moet wel gezellig blijven bij de SER, waar we de problemen zo lekker constructief te lijf gaan.
Dat er nieuwe ontslagregels komen, de WW wordt beperkt, de pensioenen gematigd worden, de AOW opschuift, het zal nodig zijn, het is allemaal prima. Dat komt ervan als je op te grote voet hebt geleefd.
Maar in Nederland zijn we gewend dat er over dergelijke ingrepen debat is, dat er scherpe onderhandelingen zijn tussen voor- en tegenstanders, dat de mensen er de straat voor op gaan, dat de vonken eraf vliegen, voordat het akkoord gesloten wordt. Dan kunnen we verder.
Maar dat is niet gebeurd. Misschien wel een beetje debat, maar buiten hoorafstand van de mensen om wie het ging.
Ik heb gewoon het gevoel dat we voorafgaand aan al die zogenaamde constructieve bezuinigingsmaatregelen een stevige staking, een stevige clash gemist hebben. Zo’n clash die oplucht. Daarom zit iedereen nou thuis en op z’n werk te mopperen.
De vakbonden moeten zich schamen.
Het is mijn uitdaging om van ingewikkelde onderwerpen als hypotheken, pensioenen of belastingen zo toegankelijk mogelijke publieksinformatie te maken. Toegankelijker dus dan de bijsluiters van financiele producten en duidelijker dan de adviseur kan uitleggen. Ik publiceer elke zaterdag in het Algemeen Dagblad....
Lees meer »
Honderden bedrijven sturen dagelijks persberichten. Omdat ze met een nieuw product komen, willen laten weten dat ze trots zijn op hun mooie jaarcijfers of omdat er een nieuwe directeur benoemd is. Maar waarom is de respons vaak zo gering?Dat komt omdat veel persberichten onduidelijk zijn geschreven; de kernb...
Lees meer »Waarom zijn de prijsverschillen tussen mobieltjes zo groot. Sommigen kosten 800 tot 1000 euro, maar andere krijg je bijna gratis, met soms een kleine bijbetaling, terwijl die ook van de bekende merken...