Nu bij de lancering van mijn boek Banenjacht 45+, krijg ik tal van aangrijpende verhalen van 45-plussers binnen, over hun verwoede pogingen aan het werk te komen. Ik citeer even uit een mail van een werkloze marktanalist, omdat hij zijn ervaringen bijna emotieloos en daardoor juist heel veelzeggend, heeft opgeschreven.
‘Ik ben al 2 jaar zoekende, maar krijg geen enkele uitnodiging meer. Ben 51 jaar maar voel me nog 41. Ik heb alle mogelijke re-integratie- en sollicitatiecursussen gevolgd, een beroepentest gedaan, naar de logopedist geweest, want ik zou te snel spreken....Dus ik weet precies hoe ik me moet presenteren en wie ik wat voor CV of brief moet sturen. Maar het helpt niets. Ik maak telkens mee: jongeren nemen jongeren aan, het is niet eens altijd een bewuste tactiek. Heb onderzocht of ik voor mijzelf kan beginnen in mijn vakgebied (marktanalyse), maar ik kan daar niet van rondkomen. Er is iets heel erg mis met de arbeidsmarkt voor ouderen, daar ben ik wel van overtuigd.”
Heel veel ouderen herkennen zich hierin. Het is niet meer zo dat ‘als je maar wil, er altijd werk voor je is in Nederland.’ Neem deze mail:
‘Thans ben ik 53 jaar. Heb een mooie carrière gehad als Private Banker en later Managementadviseur. Na honderden sollicitaties, (sollicitatietrainingen etc.) op zeer uiteenlopende banen, ook ver onder mijn niveau, lukte het niet aan het werk te komen. Te laag solliciteren heeft geen zin. Dan zeggen ze: bij ons gaat u zich straks te snel vervelen. Zelfs voor komkommers plukken in het Westland kwam ik niet in aanmerking. Nu ben ik avondconciërge op een Muziekschool, die komende zomer moet sluiten….Het is helemaal geen kwestie van niet willen, ik wil alles aanpakken. Maar dat is geen garantie voor succes........ Vorige week solliciteerde ik nog bij Codarts in Rotterdam op een zeer passende functie. Ze hadden zoveel sollicitaties ontvangen, dat ze kritisch en ook op leeftijd konden selecteren. Zo liggen de kaarten.”
Als ik met mensen over deze frustrerende Banenjacht voor ouderen spreek, herkent iedereen dat. Maar, zeggen sommigen, waarom schrijft u alleen over werkloze ouderen. Mijn zoon…., mijn dochter... net afgestudeerd, vol goede moed…. Natuurlijk, ik weet het, ook daar liggen er grote problemen, ook onder hoog opgeleide jongeren. Maar een ding staat vast, als de economie weer tekenen van leven gaat tonen, zijn zij de eersten die weer aan het werk kunnen. Hoe je het ook wendt of keert, elke dag die voorbij gaat, komen zij dichter bij een baan. Dat geldt beslist niet voor ouderen, die elke dag een dag ouder en minder interessant voor een werkgever worden.
Voor de KRO-radio en een televisie-uitzending van MAX, heb ik aangegeven wat iemand van 58 jaar die z’n baan verliest, te wachten staat. Een jaar WW en dan zelf overbruggen tot de AOW van 67 jaar. Hoe gaat dat uitpakken? In het programma van MAX deed ook een werkloze vrouw mee. Ik vroeg haar voor de live-uitzending of ze zenuwachtig was, zoals ik. Ze lachte. Nee, totaal niet. Hier staat toch niks op het spel. Weet je wanneer ik zenuwachtig ben? Als ik opgeroepen word voor een sollicitatiegesprek.
Het is mijn uitdaging om van ingewikkelde onderwerpen als hypotheken, pensioenen of belastingen zo toegankelijk mogelijke publieksinformatie te maken. Toegankelijker dus dan de bijsluiters van financiele producten en duidelijker dan de adviseur kan uitleggen. Ik publiceer elke zaterdag in het Algemeen Dagblad....
Lees meer »
Honderden bedrijven sturen dagelijks persberichten. Omdat ze met een nieuw product komen, willen laten weten dat ze trots zijn op hun mooie jaarcijfers of omdat er een nieuwe directeur benoemd is. Maar waarom is de respons vaak zo gering?Dat komt omdat veel persberichten onduidelijk zijn geschreven; de kernb...
Lees meer »Waarom zijn de prijsverschillen tussen mobieltjes zo groot. Sommigen kosten 800 tot 1000 euro, maar andere krijg je bijna gratis, met soms een kleine bijbetaling, terwijl die ook van de bekende merken...