De sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen. Dat was het uitgangspunt van de politiek voor de belastingheffing. Dus rijken worden hoger aangeslagen dan mensen die minder verdienen.
Maar zo is het niet meer. De Belastingaanslag is bijna persoonlijk geworden. Niet alleen inkomen telt mee in de aanslag, maar ook leeftijd, huwelijkse staat, de manier van wonen of werken, het hebben van kinderen, autorijden of gezondheid. Via heffingskortingen en toeslagen tracht de overheid de lifestyle van de individuele belastingbetaler in kaart te brengen en hem of haar daarop af te rekenen. Noem het 'polderheffing': een gevolg van het meeveren met de druk van belangenverenigingen.
De theorie is 'heel eerlijk delen', maar in de praktijk moppert iedereen erop. De regelgeving is zo ingewikkeld dat duizenden mensen geld laten liggen, toeslagen moeten terugbetalen, moeite hebben verkeerde aanslagen te corrigeren of in de fout schieten met het doorgeven van wijzigingen van hun lifestyle. Fraude ligt op de loer.
Ondanks dat de computers van de Belastingendienst herhaaldelijk hebben aangetoond zoveel informatie niet aan te kunnen, is de Tweede Kamer met de nieuwe wet Tegemoetkoming Chronisch Zoeken en Gehandicapten, die 1 januari is ingegaan, in dezelfde val getuimeld.
Chronisch zieke mensen hebben recht op steun en daarom is ook weer een heel persoonlijk systeem ontworpen dat recht geeft op een jaarlijkse uitkering van 150 tot 500 euro. Maar wanneer ben je chronisch ziek? Het klinkt dramatisch, maar als je weet dat er in Nederland drie miljoen mensen onder deze noemer vallen, is het al anders. Het gaat om patiënten in een verpleegtehuis, maar ook om mensen die drie keer in de week een zalfje moeten smeren maar verder gewoon werken en in principe honderd kunnen worden. En alles wat daar tussen in zit.
Om het geld weer zo eerlijk te verdelen is er een lange lijst opgemaakt van kwalen en geneesmiddelen, hulpmiddelen, thuiszorg, opname in ziekenhuis of verpleeginrichting.
Het gaat om honderden vakjes, afgebakend door medicijnen en de frequentie van gebruik, die de overheidssteun bepalen. Een Centraal Administratie Kantoor, gevoed door enorme databanken van zorgverzekeraars, moet de uitkeringen toekennen en uitbetalen.
Dit kantoor heeft echter al de grootste moeite om de relatief eenvoudige compensatie eigen risico van de zorgverzekering van 47 euro aan chronisch zieken uit te keren. Hoe zal dat straks gaan met de variabele tegemoetkomingen, gebaseerd op zalfjes, pillen en poeiers?
Uiteindelijk wordt ook hier niemand gelukkiger van. Niet de mensen die ernstig ziek zijn maar op de een of andere manier net buiten een categorie vallen en ook niet de mensen die de financiele bijstand wel krijgen, maar eigenlijk niet weten waarop het bedrag is gebaseerd.
Mensen hoeven de wet niet te begrijpen, stelt de politiek, ze krijgen de bijdrage vanzelf.
Maar als mensen niet begrijpen waarom ze iets wel krijgen, begrijpen ze ook niet waarom ze het niet ontvangen.
Het is mijn uitdaging om van ingewikkelde onderwerpen als hypotheken, pensioenen of belastingen zo toegankelijk mogelijke publieksinformatie te maken. Toegankelijker dus dan de bijsluiters van financiele producten en duidelijker dan de adviseur kan uitleggen. Ik publiceer elke zaterdag in het Algemeen Dagblad....
Lees meer »
Honderden bedrijven sturen dagelijks persberichten. Omdat ze met een nieuw product komen, willen laten weten dat ze trots zijn op hun mooie jaarcijfers of omdat er een nieuwe directeur benoemd is. Maar waarom is de respons vaak zo gering?Dat komt omdat veel persberichten onduidelijk zijn geschreven; de kernb...
Lees meer »Waarom zijn de prijsverschillen tussen mobieltjes zo groot. Sommigen kosten 800 tot 1000 euro, maar andere krijg je bijna gratis, met soms een kleine bijbetaling, terwijl die ook van de bekende merken...